Popolarità di Tiberio Gracco

Tiberius Gracchus, cum in Scipionis exercitu stipendia mereret, brevi tempore omnibus suis aequalibus virtute et fortitudine praestitit. Nec tamen is fuit ut, superbia elatus, officiorum militarium et disciplinae oblivisceretur. Nam, cum quaestor ad Numantiam oppugnandam missus esset, consule Caio Mancino, et tantum laudis cum apud suas copias tum apud hostes consecutus esset, ut ipse ab omnibus quasi dux haberetur, semper plurimum reverentiae et officii in consulem praebuit. Cum autem Romani res male gessissent et ex hostibus indutias petere cogerentur, Numantini, Romanis et eorum duci diffisi, responderunt se nulli fidem praestituros nec foedus facturos nisi cum Tiberio Graccho. Nam patris eius fidem meminerant, qui secum firmam et diuturnam pacem composuerat, et sibi persuaserant filii animum non minus fidelem et aequum quam patris esse. (da Valerio Massimo)

Traduzione

Tiberio Gracco, quando prestava il servizio militare nell’esercito di Scipione, in poco tempo superò in valore e coraggio tutti i suoi pari. E tuttavia non avvenne che, spinto dalla superbia, trascurasse i doveri militari e la disciplina. Infatti, quando da questore fu mandato ad assediare Numanzia, essendo console Caio Mancino, ed ebbe conseguito cosi tanto di stima, sia presso le sue truppe sia presso il nemico, sicché egli veniva considerato da tutti quasi fosse il comandante, dimostrò sempre rispetto e senso del dovere verso il console. Poiché poi i Romani gestirono malamente l’operazione e furono costretti a chiedere una tregua ai nemici, i Numantini, diffidando dei Romani e del loro comandante, risposero che non avrebbero prestato alcuna fiducia e non avrebbero stretto alcun patto se non con Tiberio Gracco. Infatti ricordavano l’onestà di suo padre, che aveva fissato con loro una pace stabile e duratura, e si erano persuasi che l’animo del figlio non fosse meno onesto e giusto (di quello) del padre.