L’indipendenza restituita alla Grecia

TESTO

Cum Titus Quinctius Flamininus consul Macedones vicisset, universas Graeciae gentes ad ludos Isthmicos Corinthum convocavit. Ubi omnes ad spectaculum consederunt, praeco cum tibicine in mediam aream processit, ut inde sollemni carmine ludicrum indiceret. Ibi tibicen tuba silentium fecit (fece fare) et praeco ita pronuntiavit: «Senatus Populusque Romanus et Titus Quinctius consul et imperator, postquam Macedones profligati sunt, imperant ut liberi sint, immunes et suis legibus (con proprie leggi), Corinthii, Phocenses, Locreensesque et cum iis insula Euboea et Thessali, Achaei omnesque gentes et quaecumque civitas sub dicione regis Philippi et Macedonum fuit».

Cum vox praeconis a spectatoribus audita esset, maximum fuit universorum gaudium. Suis quisque auribus vix credére poterat: alii alios interrogabant, mirabundi velut ad (davanti a) somnii vanam speciem. Maximo clamore et gratulatione praeconem in medium revocaverunt ut iterum eadem pronuntiaret, cum unusquisque non audire solum, sed videre libertatis suae nuntium averet.

TRADUZIONE

Quando il console Tito Quinzio Flaminino vinse i Macedoni, convocò l’intera Grecia ai giochi Istmici di Corinto. Appena tutti si furono radunati allo spettacolo un banditore con un flautista avanzò in mezzo all’area per indire di qui i giochi pubblici con un solenne poema. Quivi il flautista fece fare silenzio con la tuba e il banditore annunziò così: “Il Senato ed il Popolo romano e Tito Quinzio console e comandante, dopo che i Macedoni sono stati battuti, ordinano che siano liberi, esenti da imposte e con proprie leggi, i Corinzi, i Focesi ed i Locreesi e con questi l’isola Eubea e la Tessaglia, gli Achei e tutte le genti e qualunque città fu sotto il potere del re Filippo e dei Macedoni”.

Quando la voce del banditore fu udita dagli spettatori la gioia di tutti fu massima. Ognuno a stento poteva credere alle proprie orecchie: gli uni interrogavano gli altri, stupefatti come davanti a una specie di sogno ingannatore. Con grandissimo clamore e soddisfazione richiamarono il banditore al centro perché annunziasse di nuovo quelle cose, poiché ognuno  non desiderava solo udire, ma anche vedere il nunzio della propria libertà.