Il secondo triumvirato

TESTO

Anno urbis septingentesimo nono ab U.c., cum Caesar interfectus esset, civilia bella reparata sunt, quia percussoribus Caesaris senatus favebat, quos, contra, Antonius consul, amicus Caesaris, opprimere conabatur. Ergo, cum res publica turbata esset, Antonius a senatu hostis iudicatus est. Missi sunt, ut eum persequerentur, duo consules Pansa et Hirtius cum Octaviano, adulescente duodeviginti annorum, Caesaris nepote, qui ab illo heres testamento relictus erat et qui postea Augustus est dictus. Hi tres duces, cum profecti essent contra Antonium, vicerunt eum. In proelio tamen consules ambo mortui sunt. Quare tres exercitus uni Octaviano paruerunt. Antonius, cum fugatus esset, confugit ad Lepidum, qui Caesaris magister equitum fuerat et tum grandes copias habebat, a quo susceptus egt. Mox Octavianus pacem cum Antonio fecit et extorsit (ottenne con la forza) ut sibi consulatus daretur. Tunc cum Antonio ac Lepido rem publicam armis tenuit.

TRADUZIONE

Nell’anno 709 dalla fondazione di Roma, essendo stato ucciso Cesare, ricominciarono le guerre civili, poiché il Senato sosteneva gli uccisori di Cesare, che, invece il console Antonio, amico di Cesare, tentava di distruggere. Perciò essendo stata sconvolta la vita pubblica, Antonio fu giudicato nemico dal Senato. Furono mandati a perseguirlo i due consoli Pansa e Irzio assieme ad Ottaviano, giovane di 18 anni nipote di Cesare, che era stato da lui lasciato erede nel testamento e che in seguito fu chiamato Augusto. Questi tre comandanti, partiti contro Antonio, lo sconfissero. Nella battaglia tuttavia morirono entrambi i consoli. Perciò tre eserciti furono agli ordini del solo Ottaviano. Antonio, essendo fuggito, si rifugiò da Lepido, che era stato comandante della cavalleria di Cesare ed aveva allora numerose truppe e da lui fu accolto. Poco dopo Ottaviano stipulò una pace con Antonio ed ottenne con la forza che gli fosse concesso il consolato. Così, insieme ad Antonio e Lepido, governò lo Stato  con le armi.