Cimone

Cimon, cum maxime in civitate gloria ed auctoritate floreret, in eandem incidit invidiam, in quam pater eius multique principes civitatis inciderant, et testarum suffragiis (ostracismo) decem annorum exsilio multatus est. Cuius facti celerius Athenienses quam ipsum piguit. Nam, dum ille longe ab urbe exsulat, Lacedaemonii Atheniensibus bellum indixerunt et Athenis confestim Cimonis et eius virtutis tantum desiderium exortum est ut in patriam sit revocatus. Ille, veteris iniuriae oblitus, patriae subvenit et pacem cum hostibus conciliare contendit. Nam, quia hospitio (vincoli di ospitalità) cum Lacedaemoniis fruebatur (godere di), Spartam sponte sua est profectus, melius esse existimans Graecos inter se iure quam armis contendere. Sic pacem inter duas civitates conciliavit. Paulo post, Cyprum cum ducentis navibus missus, cum maiorem partem insulae cepisset, morbo implicitus, dum oppidum Cithium obsidet, mortuus est, annos quinquaginta sex natus. (da Cornelio Nepote)

TRADUZIONE

Cimone, quando godeva al massimo in città per gloria ed autorità, incorse nella stessa invidia, nella quale erano incorsi suo padre e molti principi della città, e fu condannato con l’ostracismo ad un esilio di dieci anni. Di questo fatto gli Ateniesi si pentirono prima di lui. Infatti, mentre egli era in esilio lontano dalla città, gli Spartani dichiararono guerra agli Ateniesi e ad Atene sorse immediatamente un così grande rimpianto di Cimone e del suo valore da richiamarlo in patria. Egli, dimentico della antica offesa subita, venne in aiuto della patria e si sforzò di ottenere la pace con i nemici. Infatti, poiché godeva del vincolo di ospitalità con i Lacedemoni, partì volontariamente per Sparta, ritenendo che fosse meglio che i Greci disputassero fra loro con il diritto piuttosto che con le armi.  Così conciliò la pace tra le due città. Poco dopo, inviato a Cipro con duecento navi, avendo conquistato la maggior parte dell’isola, colpito da malattia, mentre assediava la città di Cizio, morì a cinquantasei anni.